Vorige week heb ik Doelwit naar hen opgestuurd. Alleen Najima durfde het te lezen. Ayşe niet, omdat ze bang was voor de confrontatie en gezien haar verleden kan ik dat goed begrijpen. Maar zojuist kreeg ik een e-mail van Najima. Ze had alles gelezen en schreef o.a. het volgende: "Ik ben twee dagen terug geweest in mijn verleden. Twee dagen waarin ik niet heb geslapen en de angst voor mijn familie en dan voornamelijk voor xxx weer helemaal in mijn lichaam zat. Ik wilde eigenlijk niet verder lezen omdat ik zo bang was, maar ik heb het toch gedaan en op het eind was ik in tranen. Zoveel herkenbaarheid en zoveel herinneringen. Dank je wel dat je dit verhaal hebt geschreven. Ik hoop dat veel mensen het lezen en daardoor wat begrip krijgen voor de vrouwen (en mannen) die hun familie en hun afkomst ook niet gekozen hebben, maar erin worden geboren en vaak niet anders kunnen dan leven in een wereld die ze zelf verafschuwen."
Kijk, en dáár word ik dus stil van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten