‘Ik heb je vanmiddag diverse keren gebeld, maar je nam niet op,’ begon Axel. ‘Ben je weggeweest?’ Hij roerde langzaam in zijn koffie.
‘Ik heb boodschappen gedaan,’ zei ik, zonder hem aan te kijken.
‘Drie uur lang?’ Het klonk verbaasd.
En ik ben naar Soestbergen geweest. Daar heb ik bloemetjes neergezet. Vergeet-mij-nietjes.
Ik knikte. ‘Het was druk in de winkels.’
‘Heb je de bonnetjes?’
‘Die heb ik voor je op het dressoir gelegd.’
Hij zei niets, nam me alleen maar onderzoekend op. Ik wist dat hij me niet geloofde, dat hij allang door had dat ik ook nog iets anders was gaan doen. Hij wist alleen niet wat en gelaten wachtte ik op zijn reactie, die ongetwijfeld zou komen.
Axel roerde nog steeds in zijn koffie, traag en nadenkend, terwijl zijn ogen onafgebroken op me gericht waren. ‘We moeten voortaan maar samen boodschappen doen,’ zei hij ineens. ‘Eén keer in de week. En de dagelijkse dingen laat ik wel bezorgen.’
Ik staarde hem aan. Dat meende hij toch niet? Boodschappen doen, hoe gek het ook klonk, was voor mij bijna het hoogtepunt van de dag. Het betekende dat ik naar buiten kon, alleen. Als hij me daarin beperkte, was ik het laatste stukje van mijn vrijheid kwijt.
‘Axel, dat hoeft toch helemaal niet?’ waagde ik een poging om het uit zijn hoofd te praten. ‘Het was gewoon wat drukker dan anders.’
Hij nam een slok van zijn koffie, keek me over de rand van het kopje even doordringend aan en terwijl hij het kopje weer neerzette, zei hij: ‘Hanna, zeg nou eerlijk. Drie uur op pad voor een paar boodschappen?’
Ik gaf geen antwoord en keek naar de lichtgrijze tegelvloer van de keuken, die ik een paar uur eerder op mijn knieën geschrobd had. Met een borstel, omdat ik anders de voegen niet goed schoon kreeg. Hij zei er nooit wat van. Gaf nooit een compliment als ik iets goed had gedaan. Dat was vanzelfsprekend voor hem. Hij verwachtte niet anders. Maar als er iets afweek van zijn criteria dan wist hij me dat altijd heel goed duidelijk te maken. Hij wist álles altijd heel goed duidelijk te maken. En hij duldde geen tegenspraak.
‘Ik heb boodschappen gedaan,’ zei ik, zonder hem aan te kijken.
‘Drie uur lang?’ Het klonk verbaasd.
En ik ben naar Soestbergen geweest. Daar heb ik bloemetjes neergezet. Vergeet-mij-nietjes.
Ik knikte. ‘Het was druk in de winkels.’
‘Heb je de bonnetjes?’
‘Die heb ik voor je op het dressoir gelegd.’
Hij zei niets, nam me alleen maar onderzoekend op. Ik wist dat hij me niet geloofde, dat hij allang door had dat ik ook nog iets anders was gaan doen. Hij wist alleen niet wat en gelaten wachtte ik op zijn reactie, die ongetwijfeld zou komen.
Axel roerde nog steeds in zijn koffie, traag en nadenkend, terwijl zijn ogen onafgebroken op me gericht waren. ‘We moeten voortaan maar samen boodschappen doen,’ zei hij ineens. ‘Eén keer in de week. En de dagelijkse dingen laat ik wel bezorgen.’
Ik staarde hem aan. Dat meende hij toch niet? Boodschappen doen, hoe gek het ook klonk, was voor mij bijna het hoogtepunt van de dag. Het betekende dat ik naar buiten kon, alleen. Als hij me daarin beperkte, was ik het laatste stukje van mijn vrijheid kwijt.
‘Axel, dat hoeft toch helemaal niet?’ waagde ik een poging om het uit zijn hoofd te praten. ‘Het was gewoon wat drukker dan anders.’
Hij nam een slok van zijn koffie, keek me over de rand van het kopje even doordringend aan en terwijl hij het kopje weer neerzette, zei hij: ‘Hanna, zeg nou eerlijk. Drie uur op pad voor een paar boodschappen?’
Ik gaf geen antwoord en keek naar de lichtgrijze tegelvloer van de keuken, die ik een paar uur eerder op mijn knieën geschrobd had. Met een borstel, omdat ik anders de voegen niet goed schoon kreeg. Hij zei er nooit wat van. Gaf nooit een compliment als ik iets goed had gedaan. Dat was vanzelfsprekend voor hem. Hij verwachtte niet anders. Maar als er iets afweek van zijn criteria dan wist hij me dat altijd heel goed duidelijk te maken. Hij wist álles altijd heel goed duidelijk te maken. En hij duldde geen tegenspraak.
